Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

ზაზა ბურჭულაძე
ზაზა ბურჭულაძე

ბევრი ლაპარაკი არ სჭირდება მუსიკას, მუსიკას სჯობს მოუსმინო.

მოსაწყენი ბიოგრაფიული ცნობების ჩამოთვლაც აქ უადგილო მგონია. არც შემოქმედებითი ქრონოლოგიის დაცვაა აუცილებელი - სად, როდის და ვისთან ერთად დაუკრავს მის ავტორს. უბრალოდ, გავიხსენოთ, რომ გოგი ძოძუაშვილი ქართული ალტერნატიული მუსიკის პიონერია. და ამ შემთხვევაში ეს სრულიად საკმარისია.

ვერ ვხვდები, როგორ ვერ შეამჩნიეს ქართველმა მუსიკათმცოდნეებმა „1971“, ახლახან გამოცემული შესანიშნავი ალბომი, უფრო მნიშვნელოვანი საქმეებით თუ არიან დაკავებულნი. თუმცა ასეთი ალბომის შემჩნევაზე მნიშვნელოვანი რა უნდა იყოს?

დღევანდელ მოჟამულ ჟამს ეს პატარა (სულ ოცდაათ წუთს გრძელდება) მუსიკალური სკივრი ეგებ ოდნავ ამოვარდნილიც მოგეჩვენოს დღევანდელი რეალობიდან, იმდენად საამოდ მჟღერი და კეთილმოუბარი რამეა. გამორიცხულია, დამძიმებული გული არ შეგიმსუბუქოს.

ეს ერთდროულად არაქართული და ძალიან ქართული მუსიკაა. ხშირად სასაცილო და სევდიანი ტექსტებით. თუმცა მთავარი აქ თვითონ მუსიკის ჰანგებია, ის მუსიკალური ფრაზები, წყალქვეშა დინებასავით რომ მიგაცურებენ სადღაც.

უსმენ ამ ალბომს და გეჩვენება, რომ საიდანღაც იცი იგი, ოდესღაც უკვე მოგისმენია, გავიწყდება რა, რომ სულ ახლახან გამოიცა. რაც, პირველ ყოვლისა, თვითონ მუსიკის დამსახურებაა.

„1971“ რამდენიმე წლის განმავლობაში იწერებოდა. და ეს ფაქტი ეტყობა მას. აქ თითქმის არაფერია სპონტანური და იმპრესიული. აქ ვერ ნახავ ჩავარდნას. არა მარტო ჩვენთან, ასე შეკრული ალბომები ზოგადად იშვიათობაა. ეს დაღვინებული მუსიკაა, ფაქიზი და ჰარმონიული, თან რაღაცნაირი კეთილი და სევდიანი. ამის გარეშე წარმოუდგენელიცაა გოგის შემოქმედება.

ჩემი აზრით, ეს მისი საუკეთესო ნაწარმოებია. მეტიც, ესაა მისი მთავარი ქმნილება. მსგავსი მას არაფერი ჰქონია მანამდე. ბევრმა იცის და ბევრს უყვარს მისი ძველი სიმღერა „Post Industrial Boys“, ამავე სახელწოდების ალბომიდან. ამის გამო, ავი ენები ძოძუაშვილს ერთი სიმღერის ავტორსაც კი უწოდებდნენ, ზურგს უკან, რასაკვირველია. მართლაც, შესანიშნავი რამეა ის კომპოზიცია, მაგრამ „1971“ სხვა სიმაღლეა. აქ მთელი ალბომი ბრწყინვალეა.

„1971“ მეტისმეტად ფილიგრანული ნამუშევარია. აქ არაფერი გაკლია ან გეზედმეტება. არა აქვს მნიშვნელობა, ელექტრონულ მუსიკას უსმენ თუ არა, ეს ალბომი გულგრილს არ დაგტოვებს, საერთოდ თუ გაქვს ეგ გული.

ცოტა ხნის წინ მუსიკალურ ცენტრში ჩავრთე „1971“. ჩემი ხუთი წლის ქალიშვილი რაღაცას თავისთვის ხატავდა. საქმეში ისე ჩაკარგულიყო, მეგონა, არ ესმოდა მუსიკა. მესამე კომპოზიციაზე კი ფურცლიდან თავი ასწია, ფლომასტერი ხმის გამაძლიერებელს მიუშვირა და თქვა: „ეს მაგარია!“

ამაზე მაღალი შეფასება რაღა უნდა იყოს მუსიკოსისთვის, მე არ ვიცი. „Becky“ კი მართლაც მაგარია, ალბომის რიგით მესამე თემა. მაგრამ აქ ასეთი კიდევ რვა სიმღერაა.

თუ გაითანგე აპოკალიფსის მოლოდინში, მოუსმინე ამ ალბომს და მაშინვე იგრძნობ, რომ სიკეთე ბოლომდე ჯერ არ დამარცხებულა.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ძნელია იყო უდივიზიო ვატიკანის მეთაური დიდი ომის დროს: არ გაუმართლა არც ბენედიქტე XV-ს (პაპს პირველი მსოფლიო ომის დროს), არც პიუს XII-ს (პაპს მეორე მსოფლიო ომის დროს) და არც ფრანცისკეს.

8 წლის წინ, წარმოშობით არგენტინელ პაპ ფრანცისკეს თბილისში ვიზიტის წინ, ვწერდი, რომ თუ იოანე-პავლე II იყო პოლიტიკური, ბენედიქტე XVI - დოგმატიკური, ფრანცისკეს სახით მსოფლიოს მოევლინა სოციალური პაპი. ვატიკანის ჯუჯა სახელმწიფოსათვის სოციალური ფუნქცია და მორალური ავტორიტეტი ზედგამოჭრილია საერთაშორისო ასპარეზზე ლეგიტიმაციისათვის და ამ მხრივ ფრანცისკე უბადლო იყო - გახდა რა დაჩაგრულთა და უმწეოთა მთავარი დამცველი, ფრანცისკემ დიდი პატივისცემა და სიყვარული დაიმსახურა მსოფლიოში.

პაპი ფრანცისკე და საქართველოს პრეზიდენტი გიორგი მარგველაშვილი. თბილისი, 30 სექტემბერი, 2016.
პაპი ფრანცისკე და საქართველოს პრეზიდენტი გიორგი მარგველაშვილი. თბილისი, 30 სექტემბერი, 2016.

მაგრამ ევროპაში დაიწყო დიდი ომი და სოციალურ პაპსაც მოუწია იოანე-პავლე მეორის პოლიტიკური კვერთხი აეღო ხელში... ამის შემდეგ უდივიზიო ვატიკანშიც ყველაფერი აირია... „რა ბზიკმა უკბინა პაპს, როცა თეთრ დროშაზე ალაპარაკდა“ - დაწერა კათოლიკური გამოცემა La Croix-ს (ჯვარი) მთავარმა რედაქტორმა.

თუმცა ეს პირველი ბზიკი არ არის: 2022 წლის თებერვლიდან მოყოლებული, რომის პაპი აკეთებს ძალზედ ორაზროვან განცხადებებს მორალურად ყველაზე ცხად კონფლიქტზე (თუმცა ფრანცისკეს არც ის უნდა დავუკარგოთ, რომ დიდი ომის დასაწყისში მან რუსეთის პატრიარქ კირილეს „პუტინის საკურთხევლის ბიჭი“ უწოდა. სამწუხაროდ, ეს არაორაზროვანი განცხადება წვეთია ფრანცისკეს შეფასებების ორაზროვან ზღვაში).

არგენტინელი პაპის დამცველების აზრით, ფრანცისკეს მიზანია, რომ მსოფლიომ იგი არ აღიქვას „დასავლეთის კაპელანად“, რომ ლათინური ამერიკის ქვეყნებს, მათთვის დამახასიათებელი ანტი(ჩრდილო)ამერიკანიზმის გამო, ამ ომის მიმართ ორაზროვანი დამოკიდებულება აქვთ. თუ ეს ასეა, მაშინ ფრანცისკეს უნდა ახსოვდეს ბენედიქტ XV-ის ბედი, რომელსაც პირველი მსოფლიო ომის დროს მოუწია პაპობა და რომლის ეკვილიბრისტული პოზიციის გამო - არც გერმანულ შამფურს წვავდა და არც ფრანგულ მწვადს - ვერც გერმანელების და ვერც ფრანგების პატივისცემა ვერ დაიმსახურა.

არადა, 100 წლის წინანდელ ომსა და დღევანდელ ომს შორის დიდი გასხვავებაა: ამ ომისგან განსხვავებით პირველ მსოფლიო ომში არ არსებობდა მორალური სიცხადე. ასე რომ, ფრანცისკემ შეიძლება ბენედიქტ XV-ზე უფრო უარესი, პიუს XII-ის ბედი გაიზიაროს.

რვა წლის წინ დაწერილ სტატიაში პაპ ფრანცისკეს წმინდა ფრანცისკე ასიზელს ვადარებდი, რაც ასევე გულისხმობდა, რომ არგენტინელ პაპსაც ასიზელი სეხნიის ბედი ელოდა სიკვდილის შემდეგ. თუმცა, თუ სოციალური პაპი დაჟინებით გააგრძელებს ევროპის ამ ომზე ამორალური განცხადებების გაკეთებას, მან შეიძლება პიუს XII-ის გვერდით დაიმკვიდროს ადგილი ისტორიაში.

დიახ ამორალური, რადგან ის, რომ პაპს მშვიდობა უნდა - გასაგებია. მაგრამ ის, რომ თეთრი დროშის აწევა მშვიდობას კი არ მოუტანს უკრაინას, არამედ ამ ქვეყანას ერთ დიდ და მშვიდ სასაფლაოდ აქცევს - ესეც ხომ ნათელი უნდა იყოს მისთვის?!

დღეს პიუს XII-ს (პაპი იყო 1939-1958 წლებში) ზოგი სარკასტულად „ებრაელების პაპს“, ზოგი კი ზიზღით „ჰიტლერის პაპს“ უწოდებს. სინამდვილეში კი ის იყო „თავისიანების პაპი“: მოყვა რა მეორე მსოფლიო ომის მორევში, ნაცვლად იმისა, რომ ჰიტლერის რეჟიმის მსხვერპლი - პირველ რიგში ებრაელები - დაეცვა, მან ამჯობინა ეკლესიისა და კათოლიკეების ინტერესების გამყარება მსოფლიოში, რითაც „წმინდა საყდრის“ მფლობელმა მორალური და ეთიკური სრული უსუსურობა გამოავლინა.

ორმა მსოფლიო ომმა, კომუნიზმის, ფაშიზმისა და ნაციზმის აღზევებამ, XX საუკუნის ამ უდიდესმა გამოწვევებმა, განსაკუთრებული სიმკვეთრით წარმოაჩინეს უდივიზიო ვატიკანის როგორც პოლიტიკური უძლურება, ისე მისი მორალური პოტენციალი (ის რომ პოლიტიკური პაპი იოანე-პავლე II ამ მხრივ გამონაკლისს წარმოადგენდა, ამის მიზეზი შეიძლება ისიც არის, რომ ომი მაშინ „ცივი“ იყო).

1963 წელს, რომის პაპმა იოანე XXIII-მა ძალიან კარგად დაწერა ენციკლიკაში Pacem in Terris (მშვიდობა დედამიწაზე) : „არ არსებობს მშვიდობა სამართლიანობის გარეშე“. იმ დროს საუბარი იყო კოლონიზებული ქვეყნების მოთხოვნების დაკმაყოფილებაზე, სწორედ ისეთი ქვეყნების, როგორიც დღეს უკრაინაა და ფრანცისკემაც ალბათ იოანე XXIII-ისგან უნდა აიღოს მაგალითი.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG